Γράμμα από την σύντροφο του Pablo Hasel

Γράμμα από την σύντροφο του Pablo Hasel:

Γεία!

Πρώτα από όλα, πρέπει να σας πω πως θα ήθελα πολύ να ξεκινήσω με το να συστηθώ και να σας πω τ' όνομα μου, αλλά αναγκάζομαι να κρατήσω την ανωνυμία μου μιας και θα μιλήσω ευθέως για την υπόθεση του Pablo, οπότε το μόνο που θα πω είναι πως είμαι η συντρόφισσα του. Αυτή η λέξη περικλείει ένα πολύ πιο βαθύ νόημα από το απλό συναίσθημα και πιστεύω πως θα το καταλάβετε αυτό και από αυτά που θα εκφράσω στο γράμμα μου. Από την άλλη, προετοιμαστείτε για διάβασμα γιατί θέλω να σταθώ στην περίπτωση αυτή (του Pablo).


Πρώτα απ'ολα , σας ευχαριστώ όλους  για αυτά που κάνατε και κάνετε για να εναντιωθείτε σ' αυτήν την αδικία, την συνεχή επίθεση στα δικαιώματα, αυτήν την βία στα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες, που καταπιέζουν  μεγάλο τμήμα της κοινωνίας. Δεν θέλω να επικεντρώσω την ευγνωμοσύνη μου στην αλληλεγγύη που δείχνετε ειδικά στον Pablo γιατί θέλω να ξέρετε πως όταν παλεύεται για την ελευθερία της έκφρασης η οποιοδήποτε άλλο δημοκρατικό δικαίωμα (χωρίς να έχετε επιλεκτική αλληλεγγύη), παλεύεται και για την ελευθερία εναντία σε κάθε πολιτικό νόμο. Σας ευχαριστώ, άπειρα ευχαριστώ σε όλους όσους δεν σταματάνε ποτέ να εναντιώνονται στην καταπίεση που δέχονται οι καλλιτέχνες και πολλοί άλλοι άνθρωποι λόγω των πολιτικών τους απόψεων που απορρίπτουν το τρέχων πολιτικό σύστημα. Αν υπάρχει μια ελπίδα αυτή η κατάσταση να αλλάξει, αυτή βρίσκεται σε αυτούς τους ανθρώπους που παλεύουν μέρα με την μέρα μέχρι να μην υπάρχει ούτε ένας πολιτικός κρατούμενος στις ισπανικές φυλακές. Ευχαριστώ όσους παλεύεται στους δρόμους η βρίσκεστε στις φυλακές η στην απομόνωση (τα φιλιά μου στον Valtonyc), ευχαριστώ που παλεύεται παρά τις συνέπειες και τα τελευταία δεδομένα και συνεχίζεται παρά τις μεγάλες δυσκολίες που αντιμετοπείζετε .  

Και τώρα μιλάω σε εσένα Pablo, τον άνθρωπο που αγαπώ περισσότερο στον κόσμο και που θέλω να σου θυμίσω από εδώ πως δεν θα είσαι ποτέ μόνος στο μονοπάτι της αδικίας που ζεις εδώ και πολλά χρόνια. Δεν θα μιλήσω για την υπόθεση του ζευγαριού μου από την αρχή γιατί υπάρχουν οι κατάλληλες πληροφορίες στον ίντερνετ όπως και οι λεπτομερείς πληροφορίες για τις δύο καταδίκες σου στο εθνικό ακροατήριο, που θα σε οδηγήσουν στην φυλακή στο κοντινό μέλλον (5,5 χρόνια μπορεί και περισσότερα), αλλά θέλω να περιγράψω πως ζήσαμε όλη αυτή την παράνοια, τους τραμπουκισμούς και την αυθαιρεσία από το Ισπανικό κράτος απέναντι σε κάποιον που δεν σταμάτησε ποτέ να το αντιμετωπίζει. Μην περιμένετε από αυτό το γράμμα μια περιγραφή για την καλοσύνη του Pablo, την προσωπικότητα του η την τιμιότητα του. Δεν θα μιλήσω για το πως μεγάλωσε και μορφώθηκε η πόσο καλό και "κανονικό" παιδί είναι. Ελπίζω μέσα από την καρδιά μου να έχετε καταλάβει πως το κράτος δεν καταπιέζει εξωγήινους η τέρατα αλλά "κανονικούς" ανθρώπους που έχουν κουραστεί από την αδικία και υψώνουν την φωνή τους και κάποια στιγμή λένε "φτάνει". Δεν θέλω να απευθύνω έκλυση για την καλοσύνη του και να δείξετε οίκτο , δεν θέλω να λυπάστε και να πείτε "το καημένο το παιδί" θέλω και πρέπει να επηρεάσω την κοινή σας λογική και την  επίγνωση σας έτσι ώστε να καταλάβουμε πως η πάλη για τα δημοκρατικά δικαιώματα είναι κάτι που μπορούμε μόνο μαζί και συλλογικά να κατακτήσουμε.

Το 2011,άρχισε όλο αυτό το βάσανο που δεν σταμάτησε ούτε μια μέρα.  Πάνω από 10 αστυνομικοί έψαξαν το σπίτι του 22 χρόνου τότε παιδιού που απλά έκανε τραγούδια και τα ανέβαζε στο ίντερνετ. Κατέστρεψαν τα πάντα. Πήραν τα βιβλία του, τα ρούχα του, τους σκληρούς δίσκους του μπροστά στους συγγενείς του και σε μια ανυποψίαστη μητέρα που είχε τότε ακόμα την ψευδαίσθηση πως ζούμε σε δημοκρατία. Δεν θα πω παραπάνω για αυτό γιατί όπως ανέφερα υπάρχουν πληροφορίες στο ίντερνετ, αλλά θέλω να μιλήσω για αυτήν την πρώτη προσαγωγή συγκεκριμένα γιατί έγινε μέσα σε μια χρονιά που κυβερνούσε το PSOE (Ισπανικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα) και δεν είχε θεσμοθετηθεί ακόμα ο κακόφημος "νόμος Gag". Αυτό σημαίνει πως ενώ προφανώς και πρέπει να ανατρέψουμε κάθε καταπιεστικό νόμο, παρόλα αυτά δεν αρχίζουν και τελειώνουν όλα από ένα κόμμα η έναν "νόμο Gag", δεν είναι τόσο απλή η λύση ώστε να έρθει με μια αλλαγή κυβέρνησης η την κατάργηση ενός συγκεκριμένου νόμου, στην πραγματικότητα είναι ζήτημα κράτους, ενος κράτους που καταπιέζει από το 1939 και που από τότε έχει γεμίσει τις φυλακές του με πολιτικούς κρατούμενους. Δεν ξεχνάμε εκείνους που μας είπαν πως η μετάβαση θα είναι μια "ψευδοδημοκρατία". Σήμερα η καταπίεση έχει επηρεάσει μια σειρά από κομμάτια της κοινωνίας : Ράπερς, υποστηρικτές της ανεξαρτησίας,πολιτικούς, αναρχικούς, κομμουνιστές, μαθητές,οργανωμένους εργαζόμενους και αντιφασίστες συνολικά. Ένα πράγμα πρέπει να είναι ξεκάθαρο , ο φασισμός  έχει το ελεύθερο να κάνει ότι θέλει γιατί οι παππούδες αυτών που ελέγχουν το πολιτικό-δικαστικό σύστημα κέρδισαν τον πόλεμο. Συγνώμη αν κούρασα μιλώντας για αυτό, αλλά με ενοχλεί όταν κάποιος μου λέει πως "για να τελειώνουμε με την καταπίεση πρέπει να ρίξουμε τον "νόμο Gag" η "να πέσει η κυβέρνηση". Τον Pablo τον κυνηγούσε η αστυνομία και με το PSOE και με το PP (Λαϊκό κόμμα) στην εξουσία ενώ η "αντιπολίτευση" το καταδικάζει πολύ σπάνια και με μισόλογα, πάντα υπό την πίεση του λαού ίσα-ίσα για να κάνει μια τοποθέτηση. 

Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο εκτεθειμένη είμαι στο κοινωνικό μου περιβάλλον, τόσο που με κάνει να νιώθω φόβο απέναντι σε κάθε τύπο που φοράει στολή, από αυτούς που υποτίθεται πως μας προστατεύουν, τόσο που πάντα σκέφτομαι "ελπίζω μόνο να μην είναι η αστυνομία" κάθε φόρα που χτυπάνε την πόρτα μου ενώ ξέρω πως υπάρχουν ειδικοί της ασφάλειας που δουλεύουν σε κέντρα που επικεντρώνονται στο να ελέγχουν κάθε τι που γράφουμε και λέμε στο τηλέφωνο. Αυτό που γράφω αυτή την στιγμή πιθανότατα διαβάστηκε πριν ανεβεί στο ίντερνετ, δεν έχουμε ιδιωτική ζωή και ο καθένας που κάθεται σε μια καφετερία μπορεί να είναι κάποιος κρυφός μπάτσος. Ελπίζω. Ελπίζω πότε να μην χρειαστεί να χύσετε δάκρυα βλέποντας την ζωή του πιο σημαντικού και εμψυχωτικού ανθρώπου που ξέρετε να χάνεται, να μην χρειαστεί να δείτε ποτέ συναυλίες και κινήσεις αλληλεγγύης να απαγορεύονται λόγω ενός τραγουδιού η μιας ομιλίας, να μην χρειαστεί ποτέ να νιώσετε φόβο σε μια διαδήλωση γιατί η αστυνομία σε συλλαμβάνει και ο μπάτσος γελάει απαξιωτικά μπροστά σου ενώ αφήνει τα σάλια του στο πρόσωπο σου. Ελπίζω πότε να μην ανοίξετε το αμάξι σας στους φίλους σας και να έχει μέσα μικρόφωνα η μηχανή ανίχνευσης, να μην χρειάζεται να κρύψεις ποιος είσαι η ποιον υπερασπίζεσαι γιατί κινδυνεύεις να χάσεις την δουλειά σου η να μην μπορείς να βρεις καν δουλειά γιατί έχεις ένα άδικο ποινικό μητρώο. Ελπίζω να μην σας ακολουθήσουν ποτέ μέχρι την είσοδο του αεροδρομίου, επιβλέποντας κάθε σας  βήμα λες και είσαστε μέλη της Al-Qaeda και ταυτόχρονα οι αστικές εφημερίδες να λένε πως την υποστηρίζετε (την Al Qaeda) για να εναντιωθεί η κοινή γνώμη μαζί σας. ελπίζω να έχετε την κριτική σκέψη και να καταλαβαίνετε πως για να υπερασπιστείς την ελευθερία ενός ανθρώπου δεν χρειάζεται να συμφωνείς με κάθε του λέξη γιατί η αλληλεγγύη δεν πρέπει να είναι διασκορπισμένη αλλά να ενώνεται στην αιτία για την υπεράσπιση ενός κοινού στόχου.

Για τον Pablo και όλους τους καταπιεσμένους θα ήθελα να πω πως η έκλυση της αλλαγής θα ήταν το μόνο εύκολο, αλλαγή κυβέρνησης η ζητώντας χάρη θα ήταν ένα πάρτι, μια επιτυχία για το σύστημα. Αλλα όχι. Εμείς δεν έχουμε να ζητήσουμε καμιά χάρη μιας και δεν διαπράξαμε κανένα έγκλημα και τόσα χρόνια φασισμού δεν είναι υπόθεση μερικών ημερών για να ανατραπεί. Αλλά δεν είναι τα πάντα μαύρα, υπάρχει ένας τρόπος να βγάλουμε τους πολιτικούς κρατούμενους από τις φυλακές ξανά στους δρόμους και μόνο ένας: να οργανωθούμε και να παλέψουμε ενεργά και συνεχώς για την λευτεριά. Το κίνημα δεν πρέπει να σταματήσει αλλά να αναπτυχθεί. Δεν ελέγχουμε τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης, και ο μόνος τρόπος να ακουστούμε είναι να βγούμε στους δρόμους να οργανωθούμε, διεκδικώντας την συνολική αμνηστία για τους πολιτικούς κρατούμενους και να μην σταματήσουμε μέχρι να τους δούμε όλους ξανά έξω.

Θα τελειώσω όπως άρχισα, ευχαριστώντας όλους όσους παλεύουν για μια πραγματική δημοκρατία και δεν λένε να το παρατήσουν. Για κάθε άνθρωπο ξεχωριστά που έχει υποφέρει από την καταπίεση, γιατί αύριο μπορεί να είσαι και εσύ η ο καθένας γύρω σου στην θέση του,  αλλά κυρίως γιατί έχουμε υποχρέωση να αφήσουμε ένα καλύτερο κόσμο για τις επόμενες γενιές και δεν θέλουμε να ζούμε σε μια φασιστική δικτατορία που ντύνεται με το ρούχο της δημοκρατίας. Θα σας αποχαιρετήσω με μια φράση που χάραξα βαθιά μέσα στην συνείδηση μου και ελπίζω να σας βοηθήσει όσο βοήθησε εμένα στο να αντισταθείτε στην βαρβαρότητα και να συνεχίζεται να ελπίζετε: "Πιστέψτε στον άντρα και την γυναίκα που έρχονται, πιστέψτε στο μέλλον που δεν θα δείτε ποτέ"

Την αγκαλιά μου.