“ΑΡΚΕΤΑ ΠΙΑ”
Κάτω από αυτό το σύνθημα πολλοί σημαντικοί Βαρκελονέζοι επιχειρηματίες έχουν ανοίξει μια εκστρατεία και ζητάνε περισσότερες αστυνομικές δυνάμεις στις διαδηλώσεις που τους προκαλούν χασούρα στα κέρδη τους. Επιτρέπουν στους εαυτούς τους λόγω της πολυτέλειας τους, να κάνουν τους δασκάλους: να δίνουν μαθήματα ειρήνης χωρίς να αναφέρουν τη δική τους βίαιη εκμετάλλευσή, αποκρύβοντας τον ταξικό πόλεμο που κερδίζουν με τη βία και που αναγκάζει σχεδόν έναν στους δύο νέους να βρίσκονται στην ανεργία και με το ισπανικό κράτος στην πρώτη θέση της Ευρώπης με διαφορά. Για το μόνο πράγμα που ανησυχούν αυτά τα παράσιτα είναι να ρίχνουν καμία ματιά στις βιτρίνες των καταστημάτων τους, ωχ όχι, αυτό το κάνουν ήδη οι πυροβολισμοί από τα χέρια των πάνοπλων που τους παρακαλούν για ακόμη περισσότερη βαρβαρότητα. Έχοντας εξουσία μπορούν και ζητάνε βία, για αυτό είμαστε αναγκασμένοι να προβάλουμε την αυτοάμυνα.
Χρωματίζουν σαν τραγωδία τις απώλειες που οφείλονται σε διαδηλώσεις και απαλλοτριώσεις που αποτελούν μόνο ένα μικρό κομμάτι αυτού που κλέβουν με την υπεραξία και με τη λεηλασία του κράτους τους, μέσω των φόρων που μετά επενδύονται σε όλα εκτός βέβαια από τα απαραίτητα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος κυνισμός από το να μιλούν για δαπάνες σε καμένα κοντέινερ λες και επρόκειτο να επενδύσουν αυτά τα χρήματα στην υγεία που έχουν καταστρέψει και αποτρέπουν την διάσωση χιλιάδων ζωών ή τέλος πάντων σε άλλες βασικές ανάγκες. Πόσο περίεργο είναι που κατά τα άλλα δεν μετανιώνουν τα εκατομμύρια ευρώ που κοστίζει η μοναρχία άλλα αντιθέτως κρατούν την βασιλεία. Υπό αυτήν την έννοια, η συνοχή τους πρέπει να αναγνωριστεί: υπερασπίζονται σταθερά την τάξη τους, τα συμφέροντά τους. Αν αυτό συνέβαινε περισσότερο με την δική μας, τα πράγματα δεν θα ήταν τόσο άσχημα.
Η εργοδοτική τρομοκρατία ωθεί στον θάνατο κάθε χρόνο χιλιάδες εργαζόμενους, μερικούς εκατοντάδες λόγω έλλειψης ασφάλειας και πολλούς άλλους για τα ατυχήματα που οφείλονται στις άθλιες συνθήκες εργασίας. Αλλά δεν είναι ούτε βία για αυτούς ούτε για τα μισθοφόρα μέσα τους. Με τη βοήθεια των ξεπουλημένων συνδικάτων και όλων των κομμάτων-μαριονετών (και αυτά που κάνουν την μεγαλύτερη ζημιά είναι αυτά με τις αριστερές μεταμφιέσεις) που θέλουν να σταματήσει να κινείται ο κόσμος ανάλογα την μιζέρια και τον βαθμό της χασούρας των κερδών τους. Επιπλέον, θέλουν να τους λυπούμαστε λες και ένιωσαν ποτέ τον κολοσσιαίο πόνο που επιβάλλει αυτό το σύστημα. Αντιμέτωποι με μια τέτοια αφόρητη κατάσταση για αυτούς, θα πρέπει να είναι ευγνώμονες αφού πρόκειται για ένα ελαφρύ κολατσιό πριν από την αναπόφευκτη καταδίκη τους για την τόση απόγνωση.
Σαν να μην ήταν αρκετά αυτά που έκαναν, για να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους ισχυρίζονται πώς αυτοί είναι που δεν αντέχουν πια, έχουν συνηθίσει στην ηρεμία που οι ίδιοι αρνούνται, σαν να ήταν αυτοί οι καταπιεσμένοι και όχι οι καταπιεστές, θύματα και όχι εκτελεστές. Αρκετά πια, λένε οι υποκριτές. Όχι, αρκετά πια πρέπει να πούμε εμείς και να να υπερασπιστούμε την αξιοπρέπεια που μας καταπατούν.
Pablo Hasel 07/03/2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου